غم آخر، معنا ندارد

آرشيو براى موضوع ‘مرگ’

برای عمو کربلایی عباس که اسم کوتاه شده‌ی کل‌عباسش سال‌ها سوال کودکی‌ام بود:

در آرزوی بِینی‌ام که دیگر در بین ما نیست.

صبر را از مرگی آموختم که به پای آدمی پیر می‌شود.

در زندگی سقط شده‌ایم.

هر چه می‌گذرد مرگ از خدا به آدمی نزدیک‌تر می‌شود.

با الهام از
اثر Seyran Caferli

به قید وثیقه‌ی زنده‌گی، آزاد شد.

خوشبختانه خطر رفع شد. عمرش رو داد به شما.

در زندگی اولویت همیشه با مرگ است.

پناهجو. بحران. بدترین. درگیری. گریختن. تجاوز. سرما. آواره. جنگ. گرسنگی.
قدم نو رسیده مبارک!

در اعتراض به مرگ خودسوزی کرد.

از آن روزی که فهمیدم تو بهانه‌ای برای عشق بودی و عشق بهانه‌ای برای زندگی، بهانه‌ی مرگ را می‌گیرم.

کاش مرگ از رگ گردن هم به آدمی نزدیک‌‌تر بود.

خیلی امیدوارم؛ به مرگ.

به یاد ن – الف که دیریست دیگر اینجا نیست

به یاد آدم‌هایی که در زیر آوار تنهایی زلزله‌ی زندگی جان داده‌اند، سکوت می‌کنم.

امیدوارم روز مرگم خواب بمانم.

مدت‌هاست که تیتراژ پایانی زندگیم در حال پخش است.

اولین باری که دیدمت دچار مرگ مغزی شدم و از آن روز قلبم را به تو پیوند زده‌اند.

تا آخر عمرم نمی‌توانم از زندگی بگذرم.

خودکشی؛ مرگ سزارین.

تمام شد. تمام شد. تمام شد. تمام شد. تمام شدن‌ها تمامی ندارند.