غم آخر، معنا ندارد

مطالب با تگ ‘مرگ’

برای عمو کربلایی عباس که اسم کوتاه شده‌ی کل‌عباسش سال‌ها سوال کودکی‌ام بود:

در آرزوی بِینی‌ام که دیگر در بین ما نیست.

صبر را از مرگی آموختم که به پای آدمی پیر می‌شود.

در زندگی سقط شده‌ایم.

هر چه می‌گذرد مرگ از خدا به آدمی نزدیک‌تر می‌شود.

با الهام از
اثر Seyran Caferli

به قید وثیقه‌ی زنده‌گی، آزاد شد.

خوشبختانه خطر رفع شد. عمرش رو داد به شما.

در زندگی اولویت همیشه با مرگ است.

در اعتراض به مرگ خودسوزی کرد.

از آن روزی که فهمیدم تو بهانه‌ای برای عشق بودی و عشق بهانه‌ای برای زندگی، بهانه‌ی مرگ را می‌گیرم.

کاش مرگ از رگ گردن هم به آدمی نزدیک‌‌تر بود.

خیلی امیدوارم؛ به مرگ.

برای عمو حاج حسین، موجود خندان و نازنینی که سیزده هزار کیلومتر آن‌ورتر هم نیست دیگر:

چیزی که غم این دنیا را سنگین‌تر می‌سازد، انباشت پس‌ماندهای افسوس جای خالی آدم‌هاست.

امیدوارم روز مرگم خواب بمانم.

مدت‌هاست که تیتراژ پایانی زندگیم در حال پخش است.

خودکشی؛ مرگ سزارین.