غم آخر، معنا ندارد

مطالب با تگ ‘تنهایی’

در بهترین لحظه‌ی باهم بودن، یک دقیقه به یاد تنهایی سکوت می‌کنیم.

آه؛ دلم به حال تنهایی‌ام می‌سوزد که بارها او را به آدم‌ها فروخته‌ام.

بیشترین دورافتادگی در کمترین فاصله رخ می‌دهد.

در جشنواره‌‌ی تنهایی‌ از رمان سکوت تقدیر شد.

زمانی به دنبال همراهی می‌گردم که مشکلم با تنهایی حل شده باشد.

از زمانی که تنهایی را در آغوش گرفته جایی برای دیگری باقی نمانده است.

تنهاییم را با اسارت هیچ موجودی پر نخواهم کرد.

گم و گور شد تا خودش را پیدا کند.

برود به: الف – خ؛ که پارسال این موقع‌ها برای اولین بار دیدمش:

آنقدر زمان خواست که وجودم را در زندگی‌اش بپذیرد تا کاملا فراموش شدم.

میلیون‌ها من در دنیا وجود دارد. من به هر طرف می‌نگرم اما، من را می‌بینم.

ای کاش حداقل اسمم امید بود.

(تنهایی به توان غربت) منهای قربت برابر است با سکوت منهای امید.

به یاد ن – الف که دیریست دیگر اینجا نیست

به یاد آدم‌هایی که در زیر آوار تنهایی زلزله‌ی زندگی جان داده‌اند، سکوت می‌کنم.

شورش کلمات با حکمرانی سکوت در اقیانوس تنهایی تماشاییست.

اینکه می‌گویند هر کسی نیمه‌ی گمشده‌ای دارد واقعیت است. حالا یک نفر آن ابتدا پیدا شد و قاعده را برهم زد؛ دلیل نمی‌شود که ما هم نیمه‌ی گمشده‌ی دیگری را برُباییم.