غم آخر، معنا ندارد

من شاغلم. مشغول فکر کردنم. درآمدم موهای سفید است.

کم‌کم باید یاد بگیرم که اگر کاری برای آدم‌ها کردم از آن‌ها تشکر کنم.

انگشت اشاره‌ام به من شست نشان می‌دهد.

به خریت انسان‌ها احترام می‌گذارم.

به خانه‌ی بخت رفت و بدبخت شد.

در بهترین لحظه‌ی باهم بودن، یک دقیقه به یاد تنهایی سکوت می‌کنیم.

صبر را از مرگی آموختم که به پای آدمی پیر می‌شود.

دل را که به دریا زد غرق شد.

در زندگی سقط شده‌ایم.

آه؛ دلم به حال تنهایی‌ام می‌سوزد که بارها او را به آدم‌ها فروخته‌ام.

روزی که رفتی تاریخ انقضایم بود؛ حالا مدت‌هاست که فاسد تو شدم.

از راه برگشت که مطمئن شد، آنقدر دور شد که هیچ‌گاه بازنگشت.

کاش در انتخابات همراه رویاهایمان هم برنده می‌شدیم.

عمری در جستجوی زندگی گم شده‌ایم.

نبودنت طوری چشم را می‌زند که اشکم در می‌آید.

برای س – س

از روزی که رفتی محکم ایستاده‌ام؛ بالای سنگ مزار امید.

اینجا که گیر کرده‌ام دو راهی نیست، چهارشاخ‌گاردان اتصال‌کوتاه شده است.

عوائد حاصل از نمایشگاهی از تابلوهای خالی را برای درمان نابینایان صرف کرد.

از اینکه تکیه‌گاهش بود و در سخت‌ترین شرایط می‌شد رویش حساب کرد و هیچ‌گاه تنهایش نگذاشت نه تنها در شادی‌ها، که بیشتر در سختی‌ها، تشکر کرد؛ رو به دیوار.

عشق‌بازی‌ام این‌طور بود که او درجا می‌زد و من تا نامتناهی به دنبالش بودم.