غم آخر، معنا ندارد

آرشيو براى موضوع ‘به و برای’

برای عمو کربلایی عباس که اسم کوتاه شده‌ی کل‌عباسش سال‌ها سوال کودکی‌ام بود:

در آرزوی بِینی‌ام که دیگر در بین ما نیست.

برای س – س

از روزی که رفتی محکم ایستاده‌ام؛ بالای سنگ مزار امید.

برای س – س:

در امتداد مرز مشترک‌‌مان تا ناشناخته‌‌ها تو را چشم در راهم.

برود به: الف – خ؛ که پارسال این موقع‌ها برای اولین بار دیدمش:

آنقدر زمان خواست که وجودم را در زندگی‌اش بپذیرد تا کاملا فراموش شدم.

برای عمو حاج حسین، موجود خندان و نازنینی که سیزده هزار کیلومتر آن‌ورتر هم نیست دیگر:

چیزی که غم این دنیا را سنگین‌تر می‌سازد، انباشت پس‌ماندهای افسوس جای خالی آدم‌هاست.

به یاد ن – الف که دیریست دیگر اینجا نیست

به یاد آدم‌هایی که در زیر آوار تنهایی زلزله‌ی زندگی جان داده‌اند، سکوت می‌کنم.

به و برای الف – ش

+ این یعنی تمام شد؟
– از اول هم چیزی شروع نشده بود

برای ح – م

مرگ در دورترین نقطه‌ی زندگی از رگ گردن به آدمی نزدیک‌تر است.

برای ن – ض – ط

+ این زندگی قسمتای بدش کی تموم میشه به قسمتای خوبش برسه؟
– قسمتای خوبش دوران بچگی بود که تموم شدن!

به الف – خ

حاصل تقسیم احساساتم بر احساساتش تعریف نشده است.

تقدیم به آرش آزادی

غم آخر، معنا ندارد.