غم آخر، معنا ندارد

قهوه به مربی‌گیری موسیقی افکارم را به سمت امید شوت می‌کند. ایده داد می‌زند: «پاس بده»

آخرین باری که نوشتم …

الان بود.

سطح فکر گاهی در چادر گاهی در بیکینی گره می‌خورد.

– آمریکا در چه فکریه؟
+ مامان جون بستنیش خوشمزه‌تره

– هرگز نشه فراموش …
+ خواهرم حجابت و برادرم نگاهت.

* شعارهای تبلیغاتی متشکل از شعار و تبلیغاتی‌اند که وجه تشابه‌شان زمان نشست ناخودآگاه در ذهنم است.

«بدیهیات» هم که با ذره‌بین خوانده شوند، نامفهومند.

استتوس که زیاده اما الان حضور ذهن ندارم.

برای عمو کربلایی عباس که اسم کوتاه شده‌ی کل‌عباسش سال‌ها سوال کودکی‌ام بود:

در آرزوی بِینی‌ام که دیگر در بین ما نیست.

ذهنم و ایده‌ها در پارک بهار خورشید قهوه هم‌بازی شدند.

دندانپزشک پولش را از حلقوم مریض بیرون می‌کشد.

در مجلسی همه ساکت بودند ناگهان خری گفت: به یاد کودکی

حرفش را خورد و سکوت بالا آورد.

حشرات هر چقدر هم که ترسناک باشند، خواستگاری نمی‌روند.

الف ب را دوست دارد. ب الف را دوست ندارد، اما پ را دوست دارد. پ ب را دوست ندارد اما ت را دوست دارد. ت پ را دوست ندارد اما … به برهان نظم خوش آمدید.

سیاهی روزگار به موی سفید سلام کن

چیزی که اساسش ندانم‌کاری اسپرم کور ُ کری است، می‌شود آدمی. اسمش را از لای قرآن در می‌آورند و در گوشش اذان می‌خوانند. آه … آفرینش …

مامان همیشه می‌گفت: «تو آدم نمی‌شی»
حتما دنیای بی‌احساس آدم‌ها را می‌شناخت.

برای سین:

میان خروار ماه‌های پیش رویم نگاهم تو را می‌جوید؛
ماه من.

کاش بدانی بدون تو باقی عمرم تنها به ضرب سرگردانی در سربه‌هوایی می‌گذرد.

۴:۲۰ صبح – ملبورن

زندگی تا خرخره در خواستن‌هایی که توانستن نیست و توانستن‌هایی که خواستن نیست فرو رفته است.

نوزادی که از پشت افتاد به زشتی اصابت کرد.